Wanneer we deze tekst schrijven, is het nog lang niet duidelijk hoe omvangrijk de coronacrisis uiteindelijk zal worden. Zeker is dat het niet snel ‘business-as-usual’ wordt. In ons basisscenario worden nooit geziene maatregelen genomen, waardoor de economie wordt gered maar wel op een ander pad terechtkomt. Dat heeft op zijn beurt gevolgen voor de samenleving als geheel.

Crisistijden vragen maatregelen. Zonder twijfel: wie de steun broodnodig heeft, moet zich niet al te veel vragen stellen. De solidariteitsmaatregelen zijn er vooral voor hen. Tegelijkertijd durf ik een oproep doen aan allen die vanuit hun eigen (economische) sterkte deze crisis het hoofd kunnen bieden.

Bij laagtij zien we wie naakt heeft gezwommen. Het is een boutade van superbelegger Warren Buffet uit de tijd van de grote financiële crisis. Met dalende huizenprijzen en verdampende liquiditeiten gingen al diegenen die mee hadden gesurft op de golven van de vastgoedhausse, snel met de billen bloot. Dat is vandaag met de coronapandemie niet anders.

Plots is duidelijk geworden hoe kwetsbaar we zijn in een geglobaliseerde wereld. En hoewel het coronavirus een heel specifieke problematiek gecreëerd heeft, kunnen we uit de drie fases in de verspreiding van het virus, drie lessen trekken over de wereld waarin we nu leven.

Het jaar 2015 was er eentje dat Joke Vandepitte niet snel zal vergeten. Net op het moment dat ze samen met haar man Dieter Sanders werd klaargestoomd om de leiding van Pittman Seafoods over te nemen, kwam de Zeebrugse specialist in diepvriesvis in zwaar weer terecht. Het duo slaagde erin om het tij te keren, waardoor het bedrijf sinds kort weer in rustiger vaarwater is terechtgekomen.

De ironie van het lot wil dat we de Grieken mogen bekronen tot de grootste winnaars van het ECB-beleid. Helaas is dit voor de gemiddelde Griek een schrale troost als je weet dat 44% van de bevolking op actieve leeftijd zonder werk zit. De meest steekhoudende kritiek op het ECB-beleid komt dan ook uit sociale hoek.