Hoe (a)sociaal is het ECB-beleid?
Het ECB-beleid zorgde reeds voor heel wat controverse. De hoofdkritiek is dat spaarders worden gestraft en schuldenaars beloond. Het beeld is echter veel complexer. Sinds Mario Draghi beloofde om de euro te allen prijze te redden, herstelden de financiële markten en kroop de economie van de eurozone uit een diep dal. De kritiek die het meeste hout snijdt, komt daarom uit een totaal andere hoek. Het monetaire beleid drijft op termijn de ongelijkheid op en die ondermijnt de cohesie binnen Europa.
De echte ramp is dat de ECB de ongelijkheid verder opdrijft.
De ironie van het lot wil dat we de Grieken mogen bekronen tot de grootste winnaars van het ECB-beleid. Een studie van Allianz, een verzekeringsmaatschappij, geeft aan dat ze sinds 2012 een jaarlijks rendement van 7% op hun financieel vermogen hebben behaald. Veel beter dan de rest van de eurozone en meer dan dubbel zoveel als bij ons. Helaas is dit voor de gemiddelde Griek een schrale troost als je weet dat 44% van de bevolking op actieve leeftijd zonder werk zit.
De meest steekhoudende kritiek op het ECB-beleid komt dan ook uit sociale hoek. Niet het redden van de euro of het redden van het bankwezen op zich kan de ECB worden verweten. Welke andere keuze had men in Frankfurt? Over de transfers van noord naar zuid — die haar beleid veroorzaakt of bestendigt — zijn de meningen verdeeld. Maar ook hier waren de opties beperkt, al was het maar omdat de ECB met haar beleid het verder uiteenvallen van Europa tot zover heeft kunnen vermijden. De echte ramp is dat de ECB de ongelijkheid verder opdrijft.
Lees het volledige artikel in Ondernemen, januari-februari 2017 [PDF, 2 blz., 1,2 MB].