De fiscale hel in het economisch paradijs

Definitief Belaste Inkomsten

Laten we eerst duidelijk stellen: er zijn bedrijven die door fiscale optimalisatie op een juridisch sluitende manier weinig of geen winstbelasting betalen en men kan zich hierbij altijd ethische vragen stellen.

Optimalisatie is vaak een gevolg van het feit dat ontwikkelde landen onderling hebben afgesproken dat je iets geen twee keer zou mogen belasten (cf. DBI-regel). Enerzijds is dat nodig om internationale handel en buitenlandse investeringen te bevorderen. Anderzijds zet dat wel de deur open voor fiscale shopping, onder meer doordat bedrijven winsten zouden kunnen doorsluizen naar landen (belastingparadijzen) waar die niet of nauwelijks worden belast.

Minimumbelasting

Vandaar het steeds luider klinkend pleidooi om een internationaal minimum van 10 of 15% winstbelasting in te voeren. Dat zou de weg vrijmaken naar een meer gelijk speelveld, aangezien het voor kmo’s doorgaans moeilijker is om aan fiscale optimalisatie te doen. Dergelijke minimumbelasting zou ook criticasters de mond snoeren en wantrouwen wegnemen bij fiscale controleurs, wiens methodes alsmaar driester worden.

Ook bij ons, waar opeenvolgende regeringen systematisch gaten in de begroting willen dichten met inkomsten uit de strijd tegen fiscale fraude. En aangezien ook deze regering niet toegekomen is aan een grondige hervorming van ons belastingsysteem, riskeert onze fiscaliteit voor de meeste bedrijven een hel te blijven en geen paradijs.

Toegevoegde waarde

Een minimumbelasting maakt het ook makkelijker om burgers ervan te overtuigen dat onze fiscaliteit eerlijk is en dat de huidige manier van werken goed is voor de welvaart van iedereen. Wat daarbij ook kan helpen, is meer inzicht in de wijze waarop welvaart tot stand komt. Die begint met de creatie van toegevoegde waarde die je bekomt door van de omzet alle kosten en facturen af te trekken. Het gros van die toegevoegde waarde betreffen loonkosten. Alles samen betaalden Belgische ondernemingen in 2022 voor 182 miljard aan bezoldigingen van werknemers. Pas op het einde van de rit bleef er 20,9 miljard euro aan winst over.

Colruyt staat model

Het voorbeeld van Colruyt is veelbetekenend. Met 31.535 medewerkers in 2022 betaalde men op groepsniveau 1,27 miljard euro aan bezoldigingen, waarvan 253 miljoen euro aan sociale bijdragen. Daarnaast waren er nog tal van andere belastingverplichtingen ten bedrage van 20,4 miljoen euro. Verder werd op een winst van 240 miljoen euro vorig jaar 62,2 miljoen euro winstbelasting betaald. Een percentage van meer dan 25%. Het feit dat op het niveau van de Colruyt Group gebruik werd gemaakt van de DBI-regel verandert daar niets aan.

De meeste ondernemingen en ondernemers betalen sociale bijdragen en belastingen met de glimlach. Zeker wanneer ze erop kunnen vertrouwen dat het geld goed wordt besteed. Dat begint met een beetje respect voor diegenen die hun nek uitsteken om die bijdragen mogelijk te maken. Helaas zijn ondernemers en bedrijfsleiders een kleine minderheid en worden ze meer en meer vanuit electorale overwegingen een gemakkelijke schietschijf.

Kenniseconomie

De voorbije dagen was het de beurt aan Raoul Hedebouw (Pvda). Ironisch genoeg richtte hij zijn pijlen op een participatief bedrijf dat medewerkers al jaren laat delen in de winst en ook aandelenparticipatie van medewerkers intern aanmoedigt. Mochten politici zoals Hedebouw echt bekommerd zijn om maatschappelijke vooruitgang, dan zouden ze zich beter afvragen hoe we in eigen land de verspreiding van het Colruyt-model fiscaal en wettelijk kunnen stimuleren.

De economische en maatschappelijke toegevoegde waarde van ondernemingen is veel meer dan een belasting op de winst aan het einde van een lange rit met veel tussenschakels, obstakels én reeds tal van andere veel significantere belastingen en bijdragen.

De economische en maatschappelijke toegevoegde waarde van ondernemingen is veel meer dan een belasting op de winst aan het einde van een lange rit met veel tussenschakels, obstakels én reeds tal van andere veel significantere belastingen en bijdragen. Het is ook een samenspel tussen arbeid en kapitaal met kennis als verbindende factor tussen beide.

Laten we proberen ons te focussen op dingen waar we hier lokaal echt vat op hebben en die een verschil maken, in plaats van te proberen iedereen tegen elkaar op te zetten. Want ook al zijn we een fiscale hel, we zijn nog altijd een economisch paradijs en dat moeten we proberen zo te houden. Tot spijt van wie het benijdt.